Dziś był okropny dzień. Całą noc nie spaliśmy. Alen płakał. Rano dostaliśmy informację, że umarł wujek. Po obiedzie pojechałam do Sądu Rejonowego m. Ałmaty w sprawie konfiskaty jedynego miejsca zamieszkania. Po godzinie sędzia Żeksibijew już wydał wyrok - konfiskata na rzecz państwa. Prokurator Dariga Kyżyrowa (uczestniczyła w sprawie o likwidację partii Ałga) oraz egzekutorzy sądowi żądali konfiskaty nie bacząc na jakiekolwiek okoliczności. Jest im wszystko jedno, że małe dziecko zostanie wyrzucone na ulicę. Oczywiście jest jeszcze apelacja... Ale po co to wszystko?!.... To smutne.

Plakietka Vladimira Kozlova, którą nosił w kolonii w Obwodzie Północno-Kazachstańskim. 16 grudnia 2012 roku. - z Владимир Козлов.

I tak, 22 kwietnia trafiliśmy na widzenie z Wołodią. Przybyliśmy do kolonii około 7 rano. Była tam już kolejka. O 8 rano przyszli funkcjonariusze i zebrali wnioski o widzenie (muszą być podpisane u naczelnika kolonii). Pogoda była słoneczna, ale strasznie wiało. Nigdy nie widziałam takiego wiatru. Zdmuchiwało wszystkich i wszystko, a po pięciu minutach buzia była pełna piasku.

Gdzieś około 10 weszliśmy na widzenie. Mój Alen pokazał, jak umie płakać już w pokoju przeszukań, dlatego nas szybko przeszukali i przepuścili dalej. Nasz pokój z numerem 7 był całkiem przytulny w porównaniu z tym w Obwodzie Północno-Kazachstańskim: podwójne łóżko,  kojec, dywan na podłodze, zasłonki, stół i dwa krzesła. Przechodząc obok kuchni zauważyłam, że jest zrobiona po domowemu - narożnik kuchenny z miękkim obiciem, wiszące szafki, stół, blaty, płyta eletryczna, zlew.

Jako że nie umiemy długo znajdować się w tak małej przestrzeni wyszliśmy na korytarz, żeby poczekać na Wołodię. Tam byłam świadkiem pewnej rozmowy:

Kobieta z dzieckiem w wieku około dwóch lat: A gdzie jest kojec, przydałby się nam!?

Ktoś z obsługi dziennej (z osadzonych): wie Pani, mamy tu u nas jednego więźnia politycznego i krewni po raz pierwszy przywieźli mu dziecko na widzenie, kojec postawiliśmy u nich w pokoju.

Zrobiło mi się miło. Później podeszłam do tej kobiety i powiedziałam, że syna wieczorem zabierze babcia i kojec będziemy mogli oddać.

Po 10-15 minutach pojawił się Wołodia i widząc nas na korytarzu uśmiechnął się. 

Ja: Cześć, i jak się podobamy?)))

VK: Brak słów!!!!

Ja: W takim razie potrzymaj.

VK: Oj, nie. Boje się, że mogę go ścisnąć za mocno i będzie go bolało.

Weszliśmy do pokoju i zaczęła się znajomość. Mój Alen pokazał wszystko co umie. Po pewnym czasie rozpłakaliśmy się na cały głos, uspokajali go wszyscy. Później usnął na moich rękach i przespał tak 1,5 godziny. Po przebudzeniu zaczął się przeciągać. Był w dobrym nastroju. Podjedliśmy wsadzając kciuk do buzi razem z butelką. Po jedzeniu pokazaliśmy, że umiemy rozmawiać i przez 20-30 minut gaworzyliśmy, uśmiechaliśmy się do wszystkich i nic nie zapowiadało burzy. No cóż, pomyślałam, pierwsze spotkanie wygląda na udane. Można go przekazać Wołodii, niech poczuje 7,5 kg radości. Alen popatrzył uważnie na Wołodię, pokręcił głową, zobaczył mnie i się zaczęło. Wszyscy bliscy wiedzą, jak wyglądają początki burzy u Alena. Ogląda się na strony, potem wydyma dolną wargę i zaczyna się koncert. Wołodia od razu oddał go mnie. A na moją sugestię "może sam go uspokoisz" , popatrzył bezradnie i powiedział: "Jak?!!! To nierealne".

I jak już mówiłam wcześniej, zdecydowaliśmy się pokazać wszystko co umiemy. Popłakaliśmy... Zabrałam się do zmiany pieluszki. Nie zdążyłam wyjąć pieluszki jak fontanna wylała się na mnie. To jego ulubione zajęcie - raz na dobę oblać mnie w ten sposób.

Tak minął dzień, po obiedzie mój syn i brat (który był ze mną) opuścili kolonię i pojechali do babci. Minęło jakieś 15-20 minut od momentu, odkąd brat odjechał, gdy zobaczyłam torbę z mlekiem, butelkami, smoczkami… bez tego zestawu nigdzie się nie ruszamy. Zapomniałam przekazać bratu tej torby. Od razu pobiegliśmy do kontroleróww opowiedzieć o swoim problemie. Kobieta-kontroler od razu zauważyła, że mleko było hiperalergiczne, widziała podczas kontroli. Powiedziała, że pomyśli co zrobić. Poprosiła o numer telefonu do brata i zadzwoniła do niego. To jest ten ludzki element, którego brakowało w Obwodzie Północno-Kazachstańskim.

Wołodia przekazuje wszystkim pozdrowienia. Przechodzi teraz leczenie profilaktyczne. Lekarze zdiagnozowali polipy w żołądku, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i przesunięcie 4 i 6 dysku kręgosłupa.  

Wołodia bardzo się cieszy z powoku Alma Shalabayeva i Aloi, przekazuje im słowa wsparcia i pozdrowienia. 

Jestem pewnien, że sytuacja między Ukrainą i Rosją wpłynie na decyzję o ekstradycji.

Dni widzenia minęły bardzo szybko, przyszedł czas pożegnania. Wszystko było znacznie lepsze niż w Obwodzie Północno-Kazachstańskim. Nie wiem dlaczego. Być może to bliskość Ałmaty... być może coś jescze. Na pożegnanie obiecałam, że następnym razem Alen zostanie na trzy dni. Niech ma wesoło)))))  

Niestety, nie mam czasu, żeby opisać wszystko, jak to robiłam kiedyś. Piszę jedną reką stojąc, bo na drugiej ręce trzymam Alena.